من و مامانم

آقا من از گربه میترسم
تو کوچه‌ها و بعضی‌ از باغهای شیراز هم پره از گربه

وقتی‌ علی‌ هست، یه جور جالبی‌ بهشون نگاه میکنه و حرکات جالب تری انجام

میده که بهمون نزدیک نمیشن. یه روز که مامانم اینجا بودچندتا ساندویچ درست

کردم اول واسه علی‌ بردیم بیمارستان که کشیک بود بعدش رفتیم باغ جهان نما.

یه جا که هم ساختمون کوچیک و ناز وسط باغ دید داره هم یه جوی باریک ناز

هست که صداش بی‌ نهایت آرام‌بخش انتخاب کردیم. هنوز چیزی از تو کیفم در

نیاورد بودم که یه گربه گنده سفید چرخید طرفمون، و از چشاش خوندم که

نمیخواد بیاد با فاصله بشینه سرشو کج کنه میو کنه که دلمون بسوزه، می‌خواد

بیاد شریک بشه، بلکم بیشتر! گفتم چیکار کنیم؟ مامان گفت هیچی‌ نیست کاری

ندارن وسندویچش رو گرفت و شروع کرد به خوردن هنوز گربه اولی‌ کاملا

نزدیک نشده بود که دیدیم یکی‌ دیگه هم داره میاد، پاشدم و مامانم رو که با

آرامش داشت میخورد بلند کردم که بیا بریم یه جا دیگه. برگشتم نگاه کردم دیدم

دوتاشون دارن به سرعت میان. از پله‌های ساختمون رفتیم بالا دیدم اونجا هم

یکی‌ دیگه هست و بوی همبرگر زودی توجهش رو جلب کرد، اومدیم پائین

دیدم محاصره شدیم، به کمک یه آقا ای‌‌ که هی‌ زیر لب میگفت خب گشنه اند،

خب گشنه اند از حلقه محاصره بیرون اومدیم و به اصرار من به طرف در باغ

رفتیم که فرار کنیم(مامانم ساندویچ دومش رو شروع کرده بود!) سرعتم رو

زیاد کردم و از مامانم با عج خواهش کردم اونم همین کار رو بکنه، ولی‌ دیدم

اون گربه سفید اولیه هم سرعتش رو زیاد کرده بقیه هم پشت سرش، داشت

میدوید و حتا با همون فاصله دندوناش رو هم میدیدم(از دندونای عجیب و

با فاصله و دراز گربه‌ها متنفرم، مخصوصاً وقتی‌ خمیازه میکشن یا تازه

چیزی خوردن) قلبم داشت می‌‌ایستاد، رسیده بودیم به در باغ که گربه‌ها بهمون

رسیدن و دوباره میخواستن محاصرمون کنن، به مامانم گفتم تورو خدا یه

کاری بکن، همینجور که میخورد گفت که کاری از دستش بر نمیاد، منم تو

ذهنم گفتم که خوب به هر حل سن و سالی‌ ازش گذشته، دیگه جون و

شجاعت جوونیهاش رو نداره، و من چه پرتوقع هستم که علاوه بر اینکه

نگذاشتم با آرامش غذاش رو بخور ازش انتظار دارم جلو گربها رو هم

بگیره. خلاصه زیر نگاه باقی‌ کسان که اومده بودن تماشا باغ از در پریدم

بیرون و گربه‌ها هم خوشبختانه تا همون جا بیشتر نیومدن
(مسئولیت ترسوندن فقط تا در باغ با اونا بود!)
هی‌ بر می‌گشتم پشت سرم رو نگاه میکارم نکنه باز پیداشون بشه که مامانم گفت

وای چه خوش گذش

(!!!!!!!!!!!!!!!!!! )

نکات:
.مامان باحالی‌ دارم که اعتقاد به اورپرتکشن نداره! معلوم نیست من چرا اینقد

لوس شدم

بعدا که صحنه‌های وحشتناک فرار رو مرور می‌کردم دیدم حتا واسه نجات جونم

به ذهنم هم نرسیده همبرگر هایی که خودم درست کرده بودم رو پرت کنم

طرفشون که دست از سرم بر دارن